تو یه ویرگول هم پست کنی ما میایم همون یه ویرگولم می‌خونیم براش کامنت هم می‌ذاریم :))
ولی ببین من یه مرحله جلوترم. به این صورت که: نوشته‌ام، می‌خوام منتشر کنم لیکن نمی‌تونم.
دقیقاً هم نمی‌دونم چرا. می‌دونم که دلایل متعدد داره با ضریب اثرهای مختلف. یه ندای درونی می‌گه بسه دیگه، تعطیل کن برو، تا کی قراره بنویسی و بخونن، ببین همهٔ دوستات تعطیل کردن، تو هم رها کن این عرصه رو. یه ندای دیگه می‌گه مگه تو به بقیه وصلی؟
+ در حال حاضر ۱۵۰تا پست منتشر نشده و ۳۰۰تا کلیدواژهٔ پست‌نشده دارم و همچنان زورمو می‌زنم نَمیرم. اینکه زورمو می‌زنم بمونم هم دلایل متعدد داره. ینی الان چندین دلایل متضاد متعدد داریم برای این مسئله :(

راهی که به ذهن من می‌رسه، اینه که trigger warning بذاری اول پست‌هات که ایران‌نشین خسته از مشکلات دیگه به خوندن ادامه نده، با توجه به این که احتمالا قبول نمی‌کنی ما در هر صورت دوست داریم بخونیمت.

وای ولی پسرک که اون پست admission دانشگاه رو گذاشت، من فکر کنم گریه کردم حتی.

از هرچی خودت میخوای بنویس، نوشته هات ارزش خوندن داره.

کی برمیگردی ایران☺

شما هرچی بنویسی ما میخونیم :)))

شدیدا با نظر دردانه موافقم😁
منم گیر همچین وضعیتی افتادم میخوام بنویسم ولی هم نمیخوام هم نمیتونم حتی اگه دلم بخواد بس که مشغولم.
ولی نرو تروخدا بنویس حتی شده یه ویرگول به قول دردانه

سلام
ما برای نوشتن خود و خواندن دیگران مسئولیم.

چرا دو تا کوچ تو پیشنهاد وبلاگته؟ :))

اولا که برگشتنت مبارک، من تازه اومدم به تبریکا دیر رسیدم :))
دوما که، توییتر با اینجا فرق داره. چون محدودیت نوشتن هست، توییتر عملا می‌شه «غرخونه»ی ملت، و معمولا کمتر کسی حوصله داره غر آدمایی رو بشنوه که دغدغه‌های متفاوتی دارن. ولی اینجا مخاطبای تو فقط به خاطر محتوای حرف‌هات نمی‌خوننت. فرم نوشتنت هست، دیدگاهت به مسائل و مشکلات روزمره‌ت هست، و چیزای دیگه که از استایل نوشتنت مشخص می‌شه. توییتر جای این جزئیات رو نداره یا خیلی کمتر داره، اینه که فقط محتوا می‌مونه که اونم غره =))) تازه نهایتش می‌تونی از همون پیشنهاد trigger warning استفاده کنی :)) به هر روی، ما با علاقه می‌خونیمت!

حالا از مشکلات روزانه کلافه اید؟

راه کار چیه حالا؟

ولی بنویس...

باید صبر کنیم ببینیم بافر بخش نوشتنت کی overflow می‌کنه به‌نظر :))
حالا برای خودت بنویسی ولی :)