موقعیت: فرض کنید که من، به آیینی گرویدم که در اون دیدنِ رنگِ آبی حرامه، وگرنه ما رو به آتشِ دوزخ میفکنند. یا شنیدنِ صدای کودکان نه الی هجده ساله. دیدن و شنیدن، دو تا چیزی که نمیتونیم متوقفشون کنیم، مگر اینکه اندام مسئولشون رو از کار و زندگی بندازیم. اگه نخوایم رنگ آبی ببینیم، نمیتونیم تضمین کنیم هرگز کسی با یه لیوان آب بلوبری بهمون نزدیک نمیشه. و اگه نخوایم صدای کودکان نه الی هجده ساله رو بشنویم، نمیتونیم مطمئن باشیم صبح تا شب هیچ بچه ای از بغلمون رد نمیشه. لاجرم باید چشمامونو ببندیم و گوش هامون رو با موسیقی ای چیزی کر کنیم.

پرسش: من چقدر حق دارم درخواست کنم در هر محیطی که من قدم میذارم، آدم هایی که آبی تنشونه یه چیزی روش بپوشن و بچه های نه الی هجده سال رو بندازن بیرون؟

موقعیت 2: فرض کنید من تنها کسی نیستم که به این آیین گرویده. بلکه نیمی از تمام جمعیتی که شما ممکنه باهاشون برخورد داشته باشید، پیرو همین آیین هستن.

پرسش: ما چقدر حق داریم توقع داشته باشیم محیط برای آسایش ما تغییر کنه تا بتونیم آیینمون رو دنبال کنیم؟

موقعیت 3: فرض کنید اکثر افرادی که با شما در یک محیط زندگی می کنن تصمیم گرفتن به ما بپیوندن. ما هیچ آماری نگرفتیم که بدونیم در اکثریتیم، ولی به نوعی متوجه شدیم انقدر زیاد هستیم که بتونیم این فرض رو داشته باشیم که ما بیشتریم.

پرسش: آیا در این محیط رنگ آبی و حرف زدن کودکان نه الی هجده ساله ممنوع میشه؟ آیا این کار نقض کردن حقوق شماست؟

موقعیت 4: فرض کنید ما اونقدر به بر حق بودن آیینمون ایمان داریم، و به نوعی در قدرت هم هستیم، که میتونیم شما رو مجبور کنیم آبی نپوشید و بچه های نه تا هجده ساله تون رو در حالتِ سایلنت بفرستید بیرون، وگرنه جریمه و مجازات در انتظارتونه.

یه نفر از بین شما (که به طایفه مرگ بر آبی و بچه نپیوستید) تصمیم میگیره به آیینی بگروه (عجب فعلی!) که اونو ملزم می کنه سه شنبه ها هشت صبح تا چهار بعد از ظهر لباس آبی بپوشه و دور شهر بدوه. یا همینطوری اصلا یه بچه ای از بین شما میخواد هرروز که از مدرسه برمیگرده بتونه تو خیابون با دوستاش حرف بزنه.

پرسش: آیا ما داریم حقوق اون رو نقض می کنیم؟ آیا اون داره حقوق ما رو نقض می کنه؟

در این یک ماه که به ماه رمضون مونده، همین ها رو با «من به آیینی ایمان آوردم که در اون کسی ماه رمضون چیزی نمیخوره، پس هیچکس نباید در ماه رمضون جلوی من چیزی بخوره» از خودتون بپرسید.

من جدا معتقد نیستم سالی که نکوست از بهارش پیداست، ولی با توجه به اینکه از ابتدای سال کلا پنج روز سالم بودم و پس از یک دور آنفولانزا و سرماخوردگی پشت به پشت، هنوز از دامِ سرفه های آخری رهانیده نشده دچار مسمومیت غذایی شدم، به نظرم کم کم شروع کنم دور خونه خندق حفر کنم و سنگر بچینم بد نباشه.

+توی کباب بشقابی کیوی رنده نکنید. اساسا کیوی رو با گوشت تنها نذارید. یا اگه کردید و گذاشتید، به خواهرتون خبر بدید تا به هوای اینکه مایه کبابتون شله بهش تخم مرغ و آرد نیفزایه. آخ!

درس دادن به بچه های یه ورودی دیگه یا حتی درس برداشتن باهاشون، یکی از چشم-باز-کن ترین تجربه های تحصیلیِ من بوده. ورودیِ ما متشکل از رتبه های هزار و سیصد تا دو هزار و پونصدی بود که یه سریشون از همون ترم یک برنامه نویس و شاغل بودن، دو سه تاشون المپیادی های ناکام در صددِ گرفتن انتقامشون از جهان آکادمیک، و عده ای که مثل من ده بیست قدم با قبول شدن تو دانشگاهِ رنکِ سه ایران فاصله داشتن و به خاطرِ شیش هفت تا تست کمتر پاشون به بهشتی باز شده بود. مثل هر بوته توت فرنگی که توش توتِ ریزِ سبزِ «اصن نوموخوام منو بخوری» هم پیدا میشه، ما هم ول معطل های یه ترم درمیون مشروط شونده داشتیم که به زور تقلب درسا رو پاس می کردن، ولی جوِ غالبمون دویدن و رسیدن به اون خفن هایی بود که دست روزگار انداخته بودشون بین ما.

این ورودی ای که قراره بهشون درس بدم، زخم خوردگانِ تغییر جهتِ سیل ریاضی ها از معماری و برق به کامپیوتر هستن. رتبه های هفتصد هشتصدی که اگه سالِ من کنکور می دادن میفتادن تهرانی امیرکبیری جایی. از نظرِ رتبه، اینا قاعدتا از همون قشرِ درسخونِ بهتر-تست-زده ای هستن که جلوی من افتادن و نذاشتن من دستم به امیرکبیر برسه. توقع آدمی از این سه رقمی های افسانه ای اینه که درحال درنوردیدنِ مرزهای دانش، خوردنِ رفرنس های اصلی و شکافتن اتم باشن.

اما با قاطعیت باید بگم حتی بهشتی هم زیادشونه.

تکلیفِ پنج سواله رو تمدید می کنن، معتقدن تو عید حق دارن کلا برن سفر و کد نزنن چون تعطیلاته، در عین حال وقتی سر کلاس بهشون میگی از بیست و هفت اسفند تا بیست و سه فروردین وقت دارین جیکشون در نمیاد، فکر می کنن پروژه ها رو میشه با نازک کردنِ صدا و قر اومدن و «عیدی بدین پروژه رو بندازین عقب» و «خودتون دخترین میدونین ما تو عید وقت نداریم» تمدید کرد (بله، دختراشون. از دانشگاه و لوس کردنِ خود برا استاد یه چیزی شنیده ن کلا :)) )، تا روز آخر نمیان بگن تمدید کنین چون روز قبل ددلاین شروع می کنن کد زدن و یهو میفهمن عه نمیرسن تا فردا تموم کنن، همین تمدید کردن رو هم از طریق تلگرام التماس دعا دارن چون «سخته بخوایم تا وب پیجِ درس بریم اونجا خبر بدیم» در نتیجه من باید با استناد به پی امِ sasan the last jedai و asm_sdfk77 که آواتارشون گلِ انبه و نمای ماکرو از چرخِ پاتروله و فرداش دیلیت اکانت می کنن، چیزی که بچه های کلاس شب ددلاین شروع کردن انجام بدن «حداقل برای پنج روز» تمدید کنم تا جوجولمیناهای گرامی برسن نمره درسو بگیرن.

یعنی انسان وقتی به این فکر می کنه که  احتمالا به خاطر دویست نفر از همچین آدم هایی به خودش سرکوفت میزده که رتبه سه رقمی ها ال و بل و جیمبلن و من چرا هیچی نشدم و من چرا دیفرانسیل رو حذف کردم که همچی بشه و بهشتی قبول شم، و خودش رو به دام افسردگی انداخته صرفا چون بچه همسایه شده نهصد، رواست فلفل به حلق خویش بریزه.

اگر در یک جمعی، بدونیم یک پسری هست که مزاحم دخترهای جمع میشه، و این کار رو به صورت خصوصی و در خفا انجام میده به طوری که فقط افراد مورد مزاحمت واقع شده خبر دارن ازش، آیا لازمه به تمام دخترهای جمع اطلاع بدیم مراقب فلانی باشید؟ آیا باید تو جمع فلانی رو رسوا کرد؟ آیا باید فلانی رو تحویل حراست سیار دانشگاه داد؟ آیا چی؟

1- به واقع معتقدم از آرایشگرا میشه به عنوان جاسوس استفاده کرد. بعد از دوسال رفتم پیش آرایشگر دوران دانشگاهم، به محض دیدنم میگه موهاتو دیگه نیومدی کوتاه کنی، کی زده برات؟ ابروهاتم که خراب کرده، اینجا و اونجاش رو گذاشته بودم دراد همه رو برداشته! :|

بزرگوار من حتی اسم محل کار شما رو هم یادم نبود رفتم گوگل کردم، شمای آرایشگر چطوری بین صد نفر آدمی که هرروز میبینی منو از دو سال پیش انقدر به وضوح یادته؟ من رو حتی استادای دانشگاهمم که هفده نفر بیشتر نیستن و با هر کدوم لااقل دو تا درس سه واحدی برداشته م و چهارسال هی تو راهرو ها و سر کلاس ها دیدمشون نمیشناسن، بهم میگن دوست پگاه! :|

2- آرایشگران عزیز توجه داشته باشند اینکه ما میایم تقاضا می کنیم مشخصا یه شخص خاص کارمونو انجام بده، به این معنی نیست که بقیه همکاران اون یه نفر همه از دم بروند بمیرند. ممکنه که من دوست داشته باشم ابروهامو شیرین جون برداره، موهامو شهلا جون بزنه، سیبیلامو خودم. یکی دیگه دوست داشته باشه برعکس این ترکیب رو امتحان کنه. دیگه اینکه همچون کرکس های سفید برفی که کمین می کردن طعمه نصیبشون بشه دور آدم حلقه می زنین و بعد اینکه کارمون تموم شد میگین دفعه بعد حتما بیایم پیش خودتون که فکر بد در موردتون نکنن، جنگ روانیه. نتیجه ش همین میشه که من دو سال آلاخون والاخونِ آرایشگاه های سراسر کشور میشم و الانم چتری هام در معیت بخش قابل توجهی از موهای وسط سرم سیخ تو هوا وایساده شبیه کاراکتر های یو گی اوه شدم.

3- همچنین شیرین جون و شهلا جون در جریان باشند که اینکه ما میایم میگیم مشخصا شما کارمون رو انجام بده بدین معنی نیست که شما سلیقه ت خوبه و ابروهامو شکل ابروهای خودت کن و موهامو شکل موهای خودت بزن. بلکه بدین معنیه  که شما دفعه قبل تونستی تقاضای منو اونطور که خواستم براورده کنی، در نتیجه این دفعه هم لطفا اول گوش کن تقاضام چیه بعد بپر دم ابروهای نازنینم رو از ریشه در بیار. به من چه الان ابروی پهنِ دراز مده یا باریکِ کوتاه، یا اینکه ملت ابروهاشونو می تراشن زلیخایی تتو می کنن؟ من یه قیافه ای داشته م همونو میخوام حفظ کنم.

4- اسیر شدیم به ولله.

عنوان نوشت: مت لوکاس در شش سالگی دچار نوعی بیماری شد که باعث شد تمامِ موها، مژه ها، ابروها و هر آنچه قرار بود بعدا هر کجای صورت و بدنش دراد رو از دست بده. توییدل دام و توییدل دی توی آلیس در سرزمین عجایب یادتونه؟ ایشونن.

از بنده دعوت شده به عنوان بلاگر محبوب شما روی صندلی داغ بشینم (افتخار دارم نفر اولی باشم که اشاره می کنه لیِ صندلیِ لوگو شبیه مریدیه که به رسم ادب دوزانو سیخ جلو مرادش نشسته؟ :-" ) و پاسخگویی سوالات بسیار مهمتون رو به عهده بگیرم. از همین صندلی جا داره تشکر کنم از اینکه بالاخره چهارصدتایی شدیم، از اینکه به من لطف دارین و با وجود کامنت بستن ها و سر به بیابون گذاشتن های متعددم منو همچنان دنبال می کنید، از اینکه من رو در قلوب خودتون جا دادید و به عنوان بلاگر محبوب برگزیدید، از حریر که منو رو این صندلی نشوند و صبورانه اون کوره زیر نشیمنگاه رو بادبزنی باد زد و زغال بهش افزود. ربنا آتنا فی الآخره النار از این النار ها.

[صدای جابجا شدن روی صندلی]

خب، گرامیان، ای کسانی که داغشو دوس دارن، دروازه های دانش من بر روتون گسترده شده. بپرسید و پاسخیده بشید...

پایان مهلت پرسش و پاسخ. از حضور همگی متشکرم :)

یادتونه که نوشتم هیچ اتفاقی برام نمی افته و من چی تعریف کنم حالا؟ بله بزرگواران، کمتر از بیسچارساعت قبلش خواهرمو عصا به دست و بسته بندی شده آوردن خونه که: از بالای دیوار باشگاه صخره نوردیشون پرت شده پایین و پاش پیچ خورده، و بردیمش بیمارستان معیری که در زمینه دست و پا و استخون و مفصل نامداره -خود بیمارستان چرا نامدار نیست پس؟ من از رو اینکه استاد الک دیجمون دکتر معیری بود اسمشو حفظ کردم از بس که نشنیده بودمش! - و گفتن کوفتگیه. لذا ما ایشون رو با تخم مرغ و زردچوبه بسته بندی کردیم و یخ گذاشتیم روش فرستادیم بخوابه، و گمان بردیم که فردا صب دردش کم شده. حالا همه خانواده در سفر، من دس تنها، منم که بیمار و سینوزیت و آنفولانزا همزمان در حال اتک زدن به تاور های اصلیم. شناختم از ارگان های بدن و آسیب های احتمالی در حدِ هویجِ پخته.

فردا صب، متوجه شدیم که همینطور داره باد می کنه و باد می کنه و کبودیش گسترده میشه و عملا نمیشه حتی بهش انگشت زد از درد. با توجه به اینکه هموطنان هنوووووز در تعطیلات نوروزی به سر می برند، ما هر کجا زنگ زدیم احدی نبود ما رو دریابه این بچه رو نگاه کنه ببینه چی اون تو کوفته س که انقد داغون شده. لاجرم رفتیم پیش پزشک بداخلاقِ سر خیابونمون که آقای بسیار عبوسی هستند و ما فقط در صورتی به ایشون مراجعه می کنیم که ملخ ها تخم تمام امکاناتِ دیگرِ موجود در سطح شهر رو جویده باشن. ایشون پا رو گرفت از تمام جهت های جغرافیایی ممکن نود درجه چرخوند، جیغ بیمار و همراهان رو دراورد، اگه چیزی هم نشکسته بود احتمالا شکستش:)) و بعد گفت که عکس ایکس ری بگیریم، پس از مشاهده عکس اذعان داشت که مفصل نمیدونم چیش جابجا شده و یک خط مشکوک میبینم که احتمالا ناشی از اینه که استخون زیریش شکسته؛ یه هفته گچ میگیریم، اگه شروع به خوب شدن نکرد جراحی می کنیم (وات د هل؟!)  تاندوناشم سالمه، عکس ام آر آی هم نمی نویسم، مشکلی هم با تشخیصم دارین پولتونو پس بگیرین برین بیرون نبینمتون.

ما هیچ ما نگاه. :|

از کوفتگی تا این حجم شکستگی چقدر فرقشه که دو تا تشخیص این همه متفاوت به آدم ارائه میشه؟ :|

علی ای حال ما به ایشون و اون خط مشکوکشونم اعتماد نکردیم و شروع کردیم به تمام جهان هستی زنگ زدن و کمک خواستن، تا بالاخره مربیشون یک کلینیک ورزشیِ باز معرفی کرد و ما دوان دوان - در واقع لی لی کنان و عصا زنان، در حالی که من پیش قراول می دویدم تا به منشی برسم و یه نفر نوبتمونو جلو بندازم :| - خودمونو بهش رسوندیم و پزشکِ اونجا پس از دیدن عکس اول بلافاصله گفت به وضوح شکسته. و با درخواست سه جور عکس مختلف جدید و کشوندنِ ما به دو مرکز تصویربرداریِ مجزا و گذشتن یک روزِ کاری کامل برای گرفتن جواباشون در حالی که هنوز پائه تو باند کشیه و واسه خودش وله و مرکز تصویربرداری نمی پذیره عکسا اورژانسیه، تشخیص داد که هم تاندونش کشیده شده، هم استخون چی چیه از سه جا شکسته، ولی مفصلش سالمه. اما آیا گچ گرفت؟ خیر! مسئول گچ گرفتنشون نیومده بود! و لذا به ما گفتن شما برید شنبه بیاید و جای دیگه هم گچ نگیرید که کج جوش نخوره و تاندونه فلان نشه.

در نتیجه اینکه ما فعلا خواهر رو بستیم به تخت تا تکون نخوره و ببینیم شنبه چه خاکی به سرمون کنیم. تازه با این فرض که دکتر سومیه درست تشخیص داده و با سرنوشتمون بازی نمیشه و واقعا باید گچ بگیرن و درست میگیرن و مسئول گچ میاد و الخ. 

بعد میایم میگیم پزشکان محترم، با افتخار تو درساتون تقلب نکنین بیاین اینجا برا بقیه تعریف کنین که بقیه تشویقتون کنن، متهم میشیم به چایی شیرینی. منِ مهندس کامپیوتر اگه چیزی بارم نباشه، جای تست دارم، جای ریوایز دارم، جای برگشت و پاک کردن خرابکاریامو دارم، شمای دکتر اگه اون تو خرابکاری کنی کی قراره بفهمه و جبرانش کنه؟ الان اگه ما فرض می گرفتیم همون کوفتگیه و همچنان یخ میذاشتیم رو پاش تهش قرار بود چی بشه؟ اگه خودمون تشخیص نمی دادیم کوفتگی نباید انقدر باد کنه و درد بگیره چی؟ اگه قراره رو common sense منِ همراهِ بیمار حساب کنی پس چرا وقتی با تشخیصت مشکل دارم تهدیدم می کنی که پرتم می کنی بیرون؟ الان من چطو اعتماد کنم این نفر سوم درست گفته؟

شنیه نوشت: دکتر گچ گیر گفت نشکسته تاندوناش پاره شده. بار پروردگارا منو خاک کن.

حقیقت امر اینه که کسی که هرروز از خواب بیدار می شه، نهار درست می کنه، گیم میزنه، نت می گرده، کد می زنه، شام می پزه و می خوابه کم کم به کمبود حرف برخورد می کنه. اتفاق خاصی که براش نمی افته، تجربه خاصی که کسب نمی کنه، اخبار ایران و جهان هم که دیگه تعریف کردن نداره، همون همیشگی.

در عین حال شخص مذکور یک دستگاه اکانت اینستا، یک عدد توییتر، یک کانال تلگرام و یک وبلاگ داره که اصرار داره همه رو به روز کنه. ( حالا در مورد اینستا شاید اونقدر هم علاقه ش منجر به امر خیر نباشه ). بنابراین پس از غر زدن در توییتر، مزه ریختن در اینستا و کرم گوش نهادن در کانال، صفحه وبلاگش رو باز می کنه و خیره به کی بورد می اندیشه ولی من یه چیزی میخواستم بگما.

طبیعتا این شیوه زندگانی نباشد و مردم تو سن من اگه از هفت دولت آزاد بودن میرفتن دست به کسب تجربه های نوین میزدن. لکن من دست به برقراری رابطه عاشقانه با لحاف تشکم زده م و نهایت تعاملم با جهان بیرون اینه که گلدون آب میدم.

راستی حالا که تا اینجا قدم رنجه نمودین،  شمعدونی رو به طور دقیق چقدر باس آب بدم؟

+عنوان، قدیما تالاب بود. اکنون احتمالا کویره. بچه های راهنمایی هنوز جغرافی دارن؟