سفر، مشهد، فردا شب تا چارشنبه.

امروز داشتم از امتحان زبانم برمیگشتم که سر کوچه بالایی صاحب نونوایی فانتزی محل رو دیدم. نشسته بود تو ماشینش پشت فرمون، خم شده بود داشت از تو داشبورد یه چیزی پیدا می کرد. قبلا مغازه مال پدرش بود؛ چند سال پیش مرد. چشماش خاکستری روشن بود، عین یخ. چند باری تو روز میرفت بیرون مغازه سیگار می کشید. وقتی دبستان بودم و خرید خونه با من بود(چرا؟ هیچوقت نپرسیدم:دی) جفتشون منو میشناختن. هر روز ازشون نون می خریدم، بعضی وقتا هم خمیر واسه پیتزا. یه وقتایی که پولم کم میومد با برج سکه های ده تومنی(اون موقع هنوز با ده تومن میشد شکلات مدادی خرید!) بقیه پولم رو می آوردم براشون. آدم تابلویی بودم از بچگی.

داشتم فکر می کردم چقدر جالبه که ما ده دوازده ساله تو این محل و تو این خیابون زندگی می کنیم و قشنگ سیر تغییر و تحول محله رو میبینیم و حس می کنیم. قشنگ آدم حس می کنه حق آب و گل داره تو محل! مثلا همین که من آقای نون فانتزی رو از صد فرسخی میشناسم، یا پدر آقا امیر حسین که کوچه بالاتر سوپر داره هنوز به من میگه عمو!  بعد در همین حال داشتم از پشت ماشین آقای نون فانتزی(:دی) عبور می کردم که یه ماشین سفید پیچید جلوم و سرنشین کنار راننده ش دست تکون داد. شیشه هاش دودی بود، یه کم زاویه دیدم رو جابجا کردم و متوجه شدم داییم اینا هستن که دارن میرن گردش. دست تکون دادم و رد شدم از کوچه.

جز یه خاله و یه داییم، کل دایی ها و خاله هامم تو همین محل زندگی می کنن. سه تا مون تو این خیابون(به علاوه مادربزرگم) یکی مون خیابون پایینی، یکیمون خیابون بغلی. دختر اون یکی داییمم تو همون کوچه که داشتم میرفتم زیر ماشین این یکی داییم خونه شونه تازه! قرق کردیم محل رو:دی البته قبل اینکه همه مون تو یه ساختمون باشیم هم تقریبا همینطور بود، بیشتر پخش بودیم ولی. خط فکریم منحرف شد به این سمت که چقدر جالبه، که من چقدر آشنا دارم اینور اونور این محل! تازه دقیق تر که داشتم حساب می کردم یه سری از مغازه دار های تو مسیرم دوست داییم بودن و رد شدنه به بابای یکیشون که میشینه در مغازه پسرش هم باید سلام می کردم. 

و شاید باورتون نشه که در حالی که داشتم از کوچه ی سومی می گذشتم که برم تو خونه مون، یه نفر رو دیدم که قیافه ش آشناست. از اونجا که نصف آدمایی که تو روز میبینم قیافتا آشنان، خب، رد شدم همینجوری. بعد صدام کرد. برگشتم سمتش، با دهن باز، یه کم مکث، و تا اومد خودش رو معرفی کنه پریدم بغلش...خاله ملیح بود که دوست دوران دبستان مامانه و اوووه...کلی سال بود ندیده بودمش! 

قبل از اینکه فکرم به سمت چیزای جالب دیگه منحرف بشه و عموی مرحومم یا ناظم دبستانم رو تو خیابون ببینم خاله ملیح رو بردم خونه مون و دیگه پامو از خونه نذاشتم بیرون:دی

پیشنهاد: So Goodbye

به نظرتون با یه کاموای سرخابی جییییییغ شماره دو، چی کار میشه کرد؟

من الان یه آدم هیجان زده ام که از دیشب تا حالا سه بار Coraline دیده و الان میخواد معرفیش کنه که شمام ببینین. بنابراین ممکنه چرت و پرت بگم یا رشته کلام از دستم در ره یا خلاصه گند بزنم به این معرفی چون خیلی خوشحالم. بنابراین قبل از هر چیز بدونین که میخوام کورالاین رو ببینین.

«این خونه صد و پنجاه سال قدمت داره. خب برو کشفش کن! همه در ها و پنجره ها رو بشمر و چیزایی که آبی هستن یادداشت کن. فقط.... بذار کارمو بکنم!»

کورالاین یدونه دختر بی کله و فضولیه که تازه به خونه جدیدش نقل مکان کرده و حسابی حوصله ش سر رفته. پدر و مادرش سرشون تو کامپیوتره و مدام مشغول کار کردنن. پدرش با این جمله یه سرگرمی براش جور میکنه تا لااقل یکی دو ساعتی از سر راه بره کنار. تصور کنین همچین دختری رو ول دادین تو همچین خونه ای که یه دریچه مخفی تو دیوار نشیمنش هست که دست بر قضا با کاغذ دیواری هم پوشوندنش و بر حسب اتفاق پشتش هم یه دنیای مخفی قرار داره! از اونجا که کورالاین بی کله ست و فضول، بدون اینکه لحظه ای تردید کنه حتی، با کله میره که ببینه اون دنیای مخفی توش چه خبره. و همونطور که همه مون می دونیم، هیچ وقت نباید بی کله و فضولانه وارد دنیای مخفی مردم شد، چرا که دردسر در کمین است! و به قول کارگردان «همیشه مراقب باشید که چی آرزو می کنید!»...

صفحه Loading سایت کورالاین میگه «شما در حال وارد شدن به دنیایی هستید که در اون همه چیز با دست ساخته شده. مثل یه جنگل پر از شکوفه گیلاس که از ذرت بوداده رنگ شده ساخته شدن، 500 تا سگ پاکوتاه برای شرکت در تئاتر، و 1500 تا گل که نور هم میدن. به خاطر همین شاید کمی طول بکشه...!». اینجا همه چیز کاملا دست سازه. از پولیور کورالاین که با میل بافتنی هایی به اندازه سوزن بافته شده، تا جوراب هایی که توی فیلم حتی دیده نمیشن! تماشای پنج دقیقه اول فیلم که عروسک دوخته میشه کافیه تا پی به عظمت ماجرا ببرین!

اگه طرفدار کارای تیم برتون هستید، اگه صرفا غم دنیا گرفتتون، اگه حوصله ندارید شب امتحانی درس بخونید، اگه دلتون برا بچگیاتون تنگ شده، اگه بچه اید یا بچه نیستید یا بچه دارید اصن، ببینیدش!

پیشنهاد: آهنگ همین صحنه. 

+اصن تخلیه هیجان نشدم برم سه بار دیگه ببینمش!

اصن اعتماد به نفس می خوام چی کار؟ چطو اون "به مد گرایان بگویید که آخرین مد کفن است" واسه مد گرایان صدق می کنه ولی نمیشه به ملت گفت " به اونایی که خودشون رو خفه می کنن که بگن اعتماد به نفسشون بالاست بگید که تهش کفن است" ؟! والا.

روژان فرمود!

به شکل احمقانه ای وقتی وارد پرشین بلاگ میشی، مخصوصا عصر ها، حجم عظیمی وبلاگ با قالب های جینگولی مینگولی آپ شده با اسم «کلاس سوم دبیرستان آریاگستر گل های شاداب روان» یا «بچه های نازنین ششم یاس پیروان گل نرگس» و محتوای همه شونم اینه که «آرشیدا جان تولدت مبارک، دستانت پر توان باد!»، «کاتیوشای عزیز موفقیتت در مسابقات بالا رفتن از میله پرچم مدرسه رو تبریک میگیم» ، «تانتال نازنین امروز برادر دار شده کف بزنین براش» و در تازه ترین حرکت «گل های باغ دانش! تکالیفتون رو گذاشتم تو این پست، دانلود می کنید رو a4 پرینت میگیرین حل می کنین میارین»!

یعنی رسما مدرسه پلی کپی هم برا بچه ها چاپ نکنه دیگه...! حالا اوجش این قربون صدقه هاییه که چپ و راست تو دامن بچه ها میندازن، ما مثلا سوم دبستان بودیم اسممونو رد کردن برا مسابقه قرائت قرآن، گفتیم بلد نیستیم با صوت بخونیم، گفتن غلط کردی، میری شرکت می کنی! فرداشم که مامانمون اومد اعتراض کرد چرا فلان و بهمان، اومدن گفتن بچه ها هر چیزی رو نرید بگید تو خونه و ما مثلا چَک می خوردیم نمی گفتیم و اینا!

هوشمند شدن الان مثلا...

+و داریم دانشگاه های هوشمند! وبلاگ هایی هم که مثلا استاده واسه دانشجوهای نقشه کشی صنعتی ترم 931 زده و نمره هاشونو میذاره و خط و نشون هم میکشه براشون!

تا تولدم یک روز و یک هفته مانده و بچه ها به خاطر اینکه توی این یک روز و یک هفته دانشگاه تعطیل است،‌ به جایش امروز ناغافل کشاندنم کافه بهشتِ دانشگاه، به صرف کیک و شکلات گلاسه و کادو...و من خوشحالم الان، بی نهایت!

+وسط مراسم درست لحظه ای که آقای مسئول کافه یه آهنگ شاد برامون گذاشت، برق رفت! خوراکیا رو تو نور شمعِ کیک خوردیم!

وقتی استاد معارف هیزی گیرتان میاید که تمام وقت کلاس را مشغول دید زدن شما، یا صحبت در مورد اجنه و حوری و قلمان* است، و کلا همان صحبتش هم چرت و پرت است و پایه علمی، عقلی، دینی، تاریخی، یا حتی تخیلی هم ندارد، حتی المقدور وقتی با نیش باز و لحنی که لذت از عمری که از شما تلف می کند ازش می چکد میگوید «یک عده دارن منو تحمل می کنن» جوری بگویید «خب پس چرا خوشحالی؟!» که نشنود. بعدش انداختتان، نگویید نگفتم.

*پست جدا می طلبد!

+دیدید از وقتی گفتم نمره مهم نیست  هی در مورد نمره حرف می زنم؟

این پست در بازی وبلاگی داستان کوتاه شرکت می کند!

یادتونه یه پست نوشته بودم در باب واکنش جهان هستی نسبت به کنش های من؟

هیچی دیه خواستم توجهتون رو به کامنت های این یکی پست، و ریپ زدن های اخیر پرشین بلاگ جلب کنم. دونقطه خط صاف.

+این پست تجربه اول استفاده از سرویس ارسال نوشته از طریق مایکروسافت ورد هست!