پیرو بازی وبلاگی که نفیس دعوت کرد و هیچکس لبیک نگفت
میریم که داشته باشیم فک و فامیل و در و همسایه های جولیک رو!
نگین زن داداشمان است! ما اصلا برایش خواهر شوهر بازی در نمیاوریم آ، خیلی هم با هم خوبیم!
دست پختش را اگر خان داداش بگذارد چیزی هم به ما برسد(!) دوست میداریم!
هولدن همان داداشمان است که با نگین بانو می شوند دو تا کبوتر عاچخ!
خیلی هوای ما را دارد، کلا هوای همه را دارد البته! از آن داداش بزرگه هاست که آدم میتواند به زمین و زمان بگوید سوز به دلتان!
مهشاد خواهر کوچیکه ماست! همه ش هدفون توی گوشش است و با خودش چیزهایی میخواند و سر و دست و گردن و پا و بعضا کمرش را ریتمیک تکان تکان می دهد، ما وظیفه خود میدانیم هر چند مین یک بار بزنیم پس گردنش که "متین باش بچه!" و او با وجودی که اصلا اصلا به ما محل نمی دهد(!) ما را به مادرمان هم لو نمی دهد
نفیسه خواهر بزرگه مان است! هی با داداش بزرگه مان تو سر و کله هم می زنند! گاهی هم یکیشان وسط حرف زدن با ما شروع می کند با آن یکی بحث های فنی-تربیتی-اجتماعی کردن، دست ما را میگذارند توی حنا!
ما هم چون مظلومیم فقط نگاهشان می کنیم آ، مدیونید فکر کنید با پرتاب کوسن و بالش بحثشان را نابود می کنیم
خیلی خواهربزرگه پایه ای هست، فقط حیف برای ما بافتنی نمی بافد اصن!
الدوز می شود دختر خاله مان! قول داده بهمان ترکی یاد بدهد هنوز موفق نشده!
بسیار دوست میداریم با وی وسط یک مجلسی بزنیم تو فاز جولیک الزمان و الدوز السلطنه، هی قلنبه سلنبه حرف بزنیم همه چشم هایشان اینقدری شود
زهرا خاله کوچیکه ماست! هی لپ های ما را می کشد و ما رویمان نمی شود بگوییم دردمان می گیرد
، عوضش می نشیند برایمان حرف های خوب میزند و ما فکر می کنیم به لپ درد می ارزد! البته ما کلا فکر می کنیم مخاطبش بیشتر هولدن و نفیس باشند، ما را فنچی حساب می کنند به قولی! ما می نشینیم پای بحث به هر حال!
مهشاد صورتی خانم جوان همسایه بغلی مان است که چهار تا بچه دارند، از سر و کول مامان مهشادشان می روند بالا! در همین حد واقعا! یک هستی دارد که ما باهاش مکالمه فارسی کار می کنیم زبان باز کند روز های بارانی آش می پزد میاورد برایمان، و ما اگر داداش بزرگه پایه باشد سهم دو تا خواهر دیگرمان را می کشیم بالا
سارا خانم همسایه بالایی است که ما پیشش تعلیم رسم الخط چینی می بینیم، یک جذبه ای دارد که موی بر تن راست می کند همی! یک وقت هایی که ما مثلا ame را با houki اشتباه می گیریم با چوپ فلکمان می کند، سر و ته آویزانمان می کند بلکه به طریقت روشنی دست بیابیم!
بعد ما آنقدر جیغ می زنیم که نفیس بیاید وساطت کند نجاتمان دهد
(خواستم عکس مستندش را برایتان لینک کنم دیدم حذفش کرده از بلاگش! ببینید من چقدر مظلوم واقع میشم آخع!)
فاطمه و دو چشم خواهرند. خانه شان یک جایی وسط های کوچه است و ما را که از دور می بینند دست تکان می دهند. هر دو سه ماه یک بار جمع می شویم تیم گل کوچیک می دهیم حال پسر ها را بگیریم، لکن به علت ضعف خط دفاع، نداشتن دروازه بان مناسب و نابود بودن مهاجم ها هنوز موفق نشدیم به علی گل بزنیم. هولدن هم که مرام نمیگذارد به ما که خواهرشیم گل نزند، قشنگ دروازه ما را به رگبار می بندد بعد ما شرمنده کل تیم می شویم در مقام دروازه بان
علی همسایه بغلی بغلی (!) مان است که امسال کنکور دارد، دروازه تیم پسر ها هم می ایستد چون کم تحرک ترین پست ممکن است یک وقت هایی ما باهاش درس کار می کنیم، به عنوان جایزه موزیک می دهد بهمان؛ بعد به داداشمان که میگوییم غیرتی می شود و اینها، اخم هایش می رود توی هم، دستمال یزدی اش را بر می دارد(!) می رود حال علی را بگیرد؛ بعد با یک بغل موزیک که تبادل کرده اند با هم بر می گردد
سارا. دوست جان جانی ماست که یار و همراه ( و رقیب) کتابخوری هایمان است! عشقش این است که به یکدانه دختر مهشاد خانوم اینها کتاب هدیه بدهد، هی ما بهش میگوییم باو، این کم کم هفت سال مانده سواد دار بشود، گوش نمی گیرد که
خوچحال همکلاسی دوران دبستانمان می باشد! پایه است باهاش برویم بیرون، برویم گردش، برویم شهر بازی، برویم باغ وحش، برویم از دستفروشی کسی خوراکی بگیریم و مسموم بشویم حتی! در این حد!
چکاوک دوست نفیس است که ما را به دیده خواهری(!) ناز و نوازش می کند و میگذارد کتاب هایش را بجَویم اینقدر خوب است اصن
آزی هم بازی کوچه مان(!) است که توی گل کوچیک داور می ایستد و هنوز تن نداده عضو تیم ما بشود قول داده یادمان بدهد بافتنی ببافیم، روی دست نفیس بلند بشویم و اینها، ولی هنوز قولش وعده سرخرمنی بیش نی! گاهی میاید یونی ما با هم بگردیم، یک وقت هایی هم دست و پای مصنوعی نشانمان می دهد بترسیم
بیابید جولیک را!
