هولدن از هم اکنون به مدت بیست و چهار ساعت فسقلی اعلام می شود!

تولدت مبارک هولدن!

+ توطئه رونمایی شد بچه ها:دی 

+ادامه مطلب حذف شد و جداگانه در یک پست رمز دار قرار گرفت. 

های بانو

بانو !

بانو !

بانو جان

.

.

.

.

فقط همین!

منو اینطوری نگا نکنید، شعر بود این الان!!

آقا! شما فیلم زرد بازی کردی، ما چیزی نگفتیم. سریال جنایی بازی کردی، هیچ اعتراضی نکردیم. روغن لادن طلایی تبلیغ کردی، چیزی نگفتیم. فیلمنامه نوشتی، سکوت پیشه کردیم. سر جدت!  این یه مقوله رو دیگه بیخیال شو!!

+کیکاووس یاکیده ایشونه و انصافا از دوبلور های صدا قشنگ مملکت!

+چاپ هم شده این شعر هاش! می گن که «رویکرد جدید به شعر سپید و هایکو»!! یاد اون هایکویی که برای سوسک های مرده ی توی دستشویی گفته بودم و بردنش خوارزمی(!!!!) به خیر

+بعدا اضافه شده:

نتونستم جلوی خودمو بگیرم...اینو امروز محمد(این محمد نه، داداش کوچیکه م!) بهم داد، اشکه که من دارم میریزم با این آهنگ! آییییی....

هر کی اینو یادش میاد ، بیاد بشینیم دور هم به یاد بچگیای از دست رفته مون اشک بریزیم!

دست روزگار را می بینی..

همیشه همینطور است! نزدیک روز تولدت که می شود من همیشه بی اعصابم و حالم خراب...یک بار شد تولدت باشد و نیشخند زدن هایم را تحمل کنی مثل همیشه؟

آن وقت ها که دی ماهی بودی هم همینطور بود....وقتی آتونال بودی هم. شب پره که بودی که اصلا به تولد نرسیدی، رسیدی؟

.

.

.

امممم

می توانی ببخشی ام؟

بیا، آمده ام دلجویی! خودت میدانی حالم چطور است....یکی اگر در جریان باشد ، آن ، تویی! ولی تولدت را ، در حال مرگ هم که باشم یادم نمی رود... کلی خاطره داریم با هم، مگر نه؟ کلی پیش نویس های محرمانه، پست هایی که فوری پاک شدند، کامنت های پر از خاطره، لینک های آمده و رفته....کلی با هم دربدری کشیدیم توی این سال ها! حواست هست؟

بیا، یک سالت شده دیگر..میتوانی روی پای خودت باستی و احیانا تاتی تاتی بیایی طرفم ، و شاید حتی گازم بگیری به تلافی این همه تلخ بودنم! حقم است...هر کاری دوست داشتی بکن....

ولی، بیا آشتی باشیم امسال! 

pinacle من که غلط املایی ات را تا خود خود آخر دنیا با خودم می برم!

وبلاگ کوچولوی آبی رنگم!

یک سال دیگر هم تحملم کردی، یک سال دیگر هم کمکم کردی خودم بمانم...

یک سالگیت مبارک!

کیک، شمع، بادکنک، احیانا کادو، پذیرفته می شود

+به همین مناسبت با یک آهنگ دیگر از اسطوره ی نابود کردن ریتم، یویی، از شما استقبال می شود(دستتون به اون کیک خوشگله که نمی رسه، گفتم بی نصیب نرید بیرون)

لینک!( لیریکشو بیخیال استثنائا:دی)

-مامان! انگشت حلقه کدومه؟

مامان درحالی که انگشترشو از تو دست راستش در میاره بهم چپ چپ نگاه می کنه:

-جولیک! سوالای مشکوک می پرسی! جدیدا خیلی مشکوک شدی! خبریه؟! اصلا دختر رو چه به این سوالا؟!

-اوه، خب هیچی

-انگشت انگشتری دست چپه ولی حالا که پرسیدی

-

***

-این چیه رو میزتهههههههههه؟!!!!!!!

-زهرا جان واضحهه که، سیب زمینی پوست نکنده س

-منظورم اینه که اینجا چی کار می کنههههههه؟!!!

-آها، خب دیانا داشت میخوردش، دید خیلی گِلیه گذاشتش رو میز من.

- ....درکت می کنم، درکت می کنم.

-

***

-بابا، ده دقیقه به یازدهه.

-باشه.

-خب قرار بود یازده مدرسه باشیم.

-...گفتی چنده؟

-ده دقیقه به یازده

-یا خدا! دیر شد! نمی رسیم! ترافیکه! چرا نگفتی! باید زودتر راه میفتادیم! حالا چی کار کنیم! نهههههه!

-بابا،

-هن؟

-من باید استرس بگیرم که دیر میرسم الان برای چی بالا پایین می پری؟!

-تو که دیر نمی رسی! من دیر میرسونمت! من باید استرس بگیرم!!!

- 

***

-گوشیتو آوردی؟

-نه لی لی بیت، نیاوردم. ببین مانتوم جیب نداره.

-یعنی نمیدی بازی کنم؟

-نیاوردمش که! ولی اگه آورده بودم هم نیم درصد فکر کن میدادم بهت بازی کنی

-فکر کردم! حالا میدی بازی کنم؟

***

نیمه شب، بابا میاد بالا سرم:

-چرا اینقدر گوشی دستته؟! چرا اینقدر با این گوشی ور میری؟! چرا به خودت اینقدر کم اهمیت میدی؟! چرا شخصیتت ذهنت رو مشغول نمی کنه؟! در راستای تعالی شخصیتت چه کار مثبتی کردی؟! چرا قرصاتو نمی خوری؟! چرا نمیذاری من ببینم داری با گوشیت چی کار می کنی؟ نه اصلا ولش کن تعالی شخصیتت رو چرا اهمیت نمیدی بهش؟ 

- ها؟

- چند سالته جولیک؟

-هیجده سال و سه ماه و یک هفته و خورده ای.

-فکر می کنی چقدر دیگه قراره زندگی کنی؟ هان؟

-ده دوازده سال

-  خب هیچی، به کارت برس دخترم.

-

***

عرضم به حضورتون عارض شود که معرفی بنماییم که زهرا خواهر بزرگه مان است، لی لی بیت دخترخاله یکی مانده به آخریمان که سه سالش هست و اسمش در واقع آناهیتاست و چون تلفظش برای من بی نهایت دشوار است طی مراحلی(آناهیتا-->آنیتا-->آنی بیتا-->لی لی بیت) تغییر اسم داده (و جالب اینجاست که فقط وقتی من میگم لی لی بیت جواب میده بله) ، دیانا دختر خاله آخری که بشود آبجی آناهیتا و دو سالش باشد و خب مامان و بابا هم که به وضوح واضحند

+سقف بیاد رو سرم اگه یکیشو از خودم درآورده باشم

+آقا چقدر این رنگی رنگی کردن و هی شکلک گذاشتن هیجان انگیزه!! من تازه دارم پی میبرم زندگی چقدر جالبه!

カッコつけるのね
Kakko tsukeru no ne
So you’re trying to be cool huh

Yeah わかったようなふりして
Yeah wakatta you na furishite
I pretend like I already knew

キミのやりたいように
kimi no yaritai you ni
And I end up saying something like 

um やればいいさとか言っちゃって
um yareba ii sa toka icchatte
“Just do things the way you want to” [2]

荒波を渡る
aranami wo wataru
Crossing over stormy seas

まだ見ぬ街へ行く
mada minu machi e iku
I go to a place that has not yet been seen

独りよがりでは
hitori yogari de wa
Remaining self-complacent 

Yeah 危険過ぎるのよ リアルなDays
Yeah kiken sugiru no yo RIARU na days
is too dangerous for these REAL days

説得もする
settoku mo suru
I’m also trying to convince you

umそこは諦めちゃいけない
um soko wa akiramecha ikenai
that you can’t give up there

子供みたいな目で
kodomo mitai na me de
Are you going to say those innocent things

無邪気なこと言うの
mujaki na koto iu no
with child-like eyes?

Nobody Knows

あなた想うより
anata omou yori
Much more than you think they are,

人の気持ちは ah ah
hito no kimochi wa
people’s feelings are

複雑なパズル
fukuzatsu na PAZURU
a complicated puzzle

甘く見ちゃいけない気がする
amaku micha ikenai ki ga suru
I have a feeling they cannot be taken lightly

ah Baby Baby Baby

じれったいほど
jirettai hodo
Worrying to the point of getting irritated

ah悩んじゃって進めなくなるのよ
ah nayanjatte susumenaku naru no yo
And then you’re unable to move forward you know

だから頼りにしている
dakara tayori ni shiteiru
That’s why I rely on

I follow my friend

次を目指すときには
tsugi wo mezasu toki ni wa
when I’m aiming for the next step

従うことだって
shitagau koto datte
Things that follow the rules are

正しい選択
tadashii sentaku
the right decisions

Nobody Knows

疑うだけなら
utagau dake nara
If all you do is doubt others

たやすいこと oh oh
tayasui koto
take the simple things

ため息のパズル
tameiki no pazuru
and the puzzle of your sighs

そっと並べ直してみるの
sotto narabe naoshite miru no
and try to gently re-align them

ah Baby Baby Baby

イライラして立ち止まって
ira ira shite tachi domatte
I get annoyed and stop in my tracks

でも愚痴らずに耐えてみせるから
demo guchirazu ni taete miseru kara
but without complaining, I’ll show you that I can endure this

ほっといてよ
hottoite yo
So leave me alone

うっかり悩んだ顔なんて見せて
ukkari nayanda kao nante misete
If I inadvertently showed my troubled face

なぐさめが始まったなら
nagusame ga hajimatta nara
and the comforting started

長引いてしまうだけだわ
nagabiite shimau dake da wa
it would only end up prolonging it

いい子のふりで話を聞くのも
ii ko no furi de hanashi wo kiku no mo
Because pretending to be a good girl and listening to everyone’s words

ホントはね
hontou wa ne
actually, you know,

疲れちゃうから
tsukarechau kara
really makes me tired

Nobody Knows

強くありたい
tsuyoku aritai
I want to be strong

どこへ逃げても oh oh
doko e nigetemo oh oh
No matter where I escape to

追いかけてくる
oikakete kuru
They come running after me

グズグズ出来ない
guzu guzu dekinai
I can’t linger around

Nobody Knows

あなた想うより
anata omou yori
Much more than you think they are,

人の気持ちは ah ah
hito no kimochi wa
people’s feelings are

複雑なパズル
fukuzatsu na PAZURU
a complicated puzzle

甘く見ちゃいけない気がする
amaku micha ikenai ki ga suru
I have a feeling they cannot be taken lightly

ah Baby Baby Baby
ah Baby Baby Baby

لینک!

به یاد قدیما که یه پست درمیون با تیتراژ انیمه ها آشنا می شدین

اینو این چند روزه زیاد گوش میدم. خودمم نمیدونم چرا.

+ واقعا در مورد آدم ها باید احتیاط کرد. خیلیا جنبه ی رفتاری که باهاشون میشه رو ندارن! و وای به روزی که روی کسی تو روی آدم باز شه، حالا بیا و جمعش کن خلاصه که دوستان، در همه حال شخصیت خودتون رو حفظ کنید. 

ویرایش: از اونجا که احدی نفهمید من این لیریکو نصفه گذاشتم و هی منتظرم یکی اعتراض کنه، خودم در نهایت سرخوردگی کاملش کردم

وقتی نهایت تلاشم را به کار می برم که جوش بخورم یه هم سن و سالهایم، وقتی انگشتانم را مجبور می کنم روی میز ریتم بگیرند تا نگار بتواند با ریتم من برقصد، وقتی دستانم را وادار می کنم برای لودگی های فلان دبیر کف بزنند و عضلات صورتم را، که نیشخند بزنند به جوک های اسافل اعضای نوجوانان شانزده الی هجده سال اطرافم، و حتی وقتی هدفون توی گوشم می گذارم و سعی می کنم یک عاشقانه ی غم انگیز از فلان خواننده ی فکلی مکش مرگ ما گوش بدهم و وانمود کنم که لذت می برم، یک حس عصبی و سخت گیر و آزرده، مثل یک خانم دارابی عبوس و نه چندان نفهته، سرم داد می کشد که"بسه دیگه لعنتی!" و این لعنتی را با چنان غیظ و شدتی ادا می کند که صدایش توی گوشم بپیچد و زنگ بزند، و خودم، از اینکه وادارش کرده ام شبیه هر آدم هجده ساله ی نرمال دیگری که دور و  برم هست رفتار کند، خجالت بکشم.

***

بهترین توصیفی را که از این حالتم دیده ام ، یک روان پزشک خوشحال تحویلم داد. از اینها که می نشینی جلویشان ، حرف می زنی ، بغض می کنی ، اشک می ریزی و سرت را که بالا می آوری میبینی نیششان تا بناگوش باز است و تلاشی هم در راستای جمع کردنش ندارند.

داشتم همین ها را برایش می گفتم؛ که چقدر زندگی ام به نظرم سخیف و پوچ و بچگانه است و چقدر آدم هایی که قاعدتا باید روزهایم را با آنها سر کنم و لذت هم ببرم ، بچه اند، و بالاخره نمی دانم که آیا من از کودکی به بزرگسالی پرتاب شده ام یا آنها توی نوجوانی و نورستگی طولانی مدتشان گیر کرده اند.

دست هایش را آورد جلو و گفت نگاهشان کنم.

نگاه کردم. دست هایش پیر بود. نه آنقدر که زنی هم سن و سال او که عمرش را صرف بشور و بساب و پخت و پز برای خانواده اش کرده ممکن است چروکیده باشد، ولی به هر حال، بود.

گفتم "خب؟" و حواله ام داد به انگشت هایش که نکان تکانشان می داد و تازه متوجه لاک سبز سیرش شدم. پرسید " من بچه ام؟" ماتم برد. گفتم " چه ربطی داره؟" کمی عقب رفت و تکیه داد به پشتی بلند صندلی اش. گفت "میدونی چیه؟ تو مثل این خانم های اشراف زاده ی پیر انگلیسی قرن نوزدهمی هستی که وقتی تو یه جمع قرار می گیرن، اینقدر عبوس و بدعنقن  که همه با خودشون می گن" چقدر ما در مقابل این خنگ و حقیریم، بهتره با این حرف نزنیم" . تو این سن، خیلی عجیبه که اینقدر جدی ای. مثل چهل ساله ها رفتار می کنی. مگه همه ش چند سالته؟"

گفتم "هیجده" و یک قطره اشکم را قورت دادم. داشت نیشخند می زد خب.

***

من اطمینان کامل دارم، که اگر یک روز، یک تخته وایت برد و یک ماژیک دستم بدهند و بگویند مثل رضاگلزار «آتش بس» با بچه ی درونم حرف بزنم، یا نه اصلا، با نوجوانی که قاعدتا باید باشم، سال های سال هم که منتظر بمانند و پارک جنگلی زیر پایشان سبز بشود و چشم ابرو بیایند که بالاخره تکانی به خودم بدهم، هیچ خبری نمی شود که نمی شود. دریغ از یک نقطه که روی تخته بگذارد. چون مُرده. خیلی وقت هم هست که مرده. و من، چقدر تابع آن خود چهل ساله ام هستم ،و چقدر وقت است که خود اصل کاری ام را فراموش کرده ام، و حتی نرفته ام سر قبرش یک شاخه گل گلایل پر پر کنم، خدا می داند.

آنقدر شده که با خودم، کلنجار بروم، به زور سعی کنم احیایش کنم آن نوجوان هجده ساله ی کذا را، حتی یکی دیگر را بنشانم جایش...و آنقدر شده که هر بار، بر بخورم به خانم دارابی درونم که تحقیر امیز نگاهم کند، و کفرم را در بیاورد که از همه ی زندگی ام، فقط سخیف بودن را خوب یاد گرفته ام و بس.  خودش هم خوب می داند، که نه من و نه هیچ کس دیگر، ازش دل خوشی نداریم و با این حال، هنوز سرکشی می کند.

دبیرستان، تمام شده. دو سه روزی می شود. بچه تر که بودم، مادرم همیشه تسلی می داد که"دوستای دبیرستان بهتر از همه برات می مونن" و من چقدر دوست داشتم به دبیرستان برسم که پر از "دوستای دبیرستان"ی بود که "بهتر از همه برات می مونن". هاه. از این چهارتا دبیرستان، تنها چیزی که برایم مانده، چند تا شماره موبایل و تلفن خانه است که بیشترشان هیچ نسبتی را با من به جا نمی آورند. 

تقصیر خودشان هم نیست.  نباید هم از دارابی خوششان بیاید. پیر است و عبوس و ایراد گیر. تنها کاری که دوست دارد انجام بدهد گفت و گو های جدی پیرامون موضوعات مهم است و خواندن کتاب های گروه سنی ف. ف مثل فسیل. نه که خودم خیلی دل خوشی ازش دارم! انتظاری هم از بقیه نمی رود.

شاید، یک روز، بروم یک جا که هیچ کس مرا نشناسد،  یا جایی را پیدا کنم که اصلا کسی نباشد که بخواهد مرا بشناسد یا نه...آنقدر جیغ بکشم که گوش هایم کر بشوند، آنقدر جیغ بکشم که دیگر هیچ صدایی جز صدای جیغ خودم توی فضا مجال ابراز وجود نداشته باشد، آنقدر جیغ بکشم که ...که دارابی خودش مرا بگذارد و برود، و پیش خودش بگوید "خل شده لابد!" و آنوقت من بمانم با درون تهی...تهی از هر چیزی که اسمش را گذاشته ام من؛ و شاید آنوقت ، کند و کاوی توی وجودم داشته باشم ، و از توی قبر هجده سالگی ام ، یک من جدید برای خودم جور کنم .... قول می دهم باز، یک شبه به چهل سالگی نرسانمش.

فقط اگر، بتوانم جیغ بکشم!

+ بچه که بودم، خیلی خیلی که بچه بودم، یعنی اون موقع که من و زهرا و محمد یه اتاق داشتیم بدون میز تحریر و کمد جدا از هم، و تنها وسیله شخصیمون تو اتاق تخت هامون بود، و من همیشه زیر تخت دو طبقه می خوابیدم تا زهرا اون بالا باشه و محمد رو تخت تکیه که نترسه از زیر یه تخت دیگه بودن، رو سقف تختم که نزده های نئوپانی بی روکش داشت، برا خودم چیز میز می نوشتم. یه جور دفتر خاطره بود برام. یادمه فکر می کردم هر آرزویی اونجا بنویسم، برآورده میشه.یه بار دفتر رابطم رو گم کرده بودم و اونجا نوشتم "کاش دفتر رابطم پیدا شه" و بعد فکر کردم شاید خدا، اونو فردا بخونه و فردا دیر بود برای پیدا کردن دفتره. دو مین فکر کردم و بعد زیرش اضافه کردم:تاریخ فلان. راستی خدا، من سارام. دفتر یادداشت زهرا سر جاشه.

اینا که همه حاشیه س، چیزی که میخوام بگم اینه که چقدر خوبه که از اسفند تا الان، هر آرزویی که تو وبلاگم نوشتم، مثل نوشته های رو تختم، برآورده شده. خوشحالم از این بابت، و مخصوصا واسه اون آرزوی دو سه پست پیش، که غیر منتظره برآورده شد، از خدا ممنونم.

+قرار نبود این پیش نویس عمومی بشه. الان، آخرین نوشته از سلسله «درب و داغون نوشت» های من خواهد بود ،و بقیه شون (پیش نویس ها) به زباله دان تاریخ خواهند پیوست! دیگه بسه. و ممنون از آپ هولدن که باعث شد تصمیم بگیرم از دست این پیش نویس خلاص شم.

+اینو تو زنگ عربی کشیدم. یه چیز اگه تو دنیا باشه که حوصله شو ندارم، اون دبیر عربی ایه که میخواد چیزایی که حسی بلدم با فرمول فرو کنه تو مغزم!

+درگاه نظرات بازه. صرفا چون معتقدم خواننده ای که این همه نوشته رو بخونه، حق داره که بتونه حرف بزنه در موردش. ولو بخواد بهم بخنده. وگرنه که من، در انتظار هیچگونه تفسیر پیرامون این نوشته نیستم. عذاب وجدان نگیردتون کامنت نذاشتید!