گاهی وقت ها عجیب بازی در میاری سر آدم....می مونم، چی بگم بهت، اصلا چیزی باید بگم؟ منتظر واکنش خاصی از جانب منی یعنی؟ 

یه وقتایی، همینطوری ها، نه که مثلا چون یهو یکی از علائم ناشناخته (!) وسط خیابون هوس می کنه گل کنه و خب نمیشه به رو آوردش طبعا، چون جاش نیست، دلم زیر و رو میشه...یا نه که چون یه چیزی اذیت می کنه و نمیشه کاریش کرد هیچ وقت، حرصم می گیره...همینطوری همینطوری.....به ذهنم می رسه شاید اصلا امتحان نیست، شاید فقط علامته....علامت اینکه هستی....خب اینم یه جورشه دیگه، اینطوری هم میشه دست تکون داد واسه آدما که« یادت نره من هنوز انجام، هنوز دارم نگات می کنم....!»

کاش یه جور دیگه اینکارو می کردی....مثل اون موقع ها، با گلای کوچیک آبی سه پر که کنار جوب آب در میومد، با باد که می پیچید لای شمشاد ها ، با همینطوری بودنت....

عجیب شدی....خیلی عجیب شدی....شایدم از اول عجیب بودی و برام عادی بود عجیب بودنت و الان نه....شایدم من عجیب شدم...

لبخند بزن....لبخند بزن، شاید همه چی درست شد....شایدم همه چی مثل اولش شد....کدوم بهتره؟ مطمئن نیستم اولش درست بوده باشه....نه، اونی که بود، هر چی که بود، درست نبود....ساده بود، بچه گانه، همنطور که باید می بود، نه؟ولی درست..نچ!

داری نگاه می کنی هنوز، نه؟ نگاه می کنی....منتظری....میدونم نگاه می کنی، حس می کنم نگاهتو....حتی یه وقتایی ویرم می گیره دست تکون بدم برات، که بدونی میدونم میدونی....ولی حتما خودت میدونی....آره، میدونی که هنوز هیچی به هیچی نشده دوباره میخوای یادم بندازی که یادت نرفته....

اینجور وقتا که با هم قایم موشک بازی می کنیم مث بچه ها، یه ذره گیج میشم....یه ذره که نه، خیلی، خیلی زیاد...گم می کنم جای قایم شدنمو، هی سُک سُک می کنی و من می بازم...جر می زنی خب! من که اینطوری میشم تو انگار سرحال تر میشی....سیستمت همینطوریه لابد....خوشت میاد آدمو گیج کنی شاید....

هنوز مثل همون وقتا که خیلی خیلی بچه بودم و اسمت که میومد یاد ابرای آبی تو نقاشیام می افتادم، منو یاد ابر میندازی.....ابرای آبی که تو آسمون سفیدن ، بالای کوهای مثلثی قهوه ای نوک تیز که رو قله شون برف نشسته....یادت هست؟....آی آی آی، اون موقع چقدر خوشم میومد از این تصور بچه گانه...

چی شد که اینطوری شد؟

پ.ن.: غزل پاک کردی وبلاگتو؟!!