درست نمیدونم چقدر، ولی خیلی وقته که مستقیم به خودم تو آینه نگاه نکردم. یعنی، نه که کلا از جلوی هیچ سطح صیقلی صافی که تصویر هر چی جلوشه تو خودش منعکس میکنه رد نشده باشم ها، نه. اتفاقا صبح به صبح تو آینه دراور و جالباسی بغل در و آسانسور به هلال جلوی مقنعه م ور میرم که کاملا گرد وایسه و چتری های بلند شده جلوی سرم رو کاملا پوشونده باشه. شبا هم که برمی گردم خونه اجمالا تک تک نقاط صورتم رو بررسی می کنم تا ببینم فرآیند پیشرفت بازسازی پوستم در چه حاله. ولی نه صبح و نه شب نگاهم به خودم نبوده. به یه نقطه خاص تو گردن به بالام زل زدم، ولی تو چشمای خودم خیره نشدم و به کل صورتم نگاه نکردم .
امروز صبح که داشتم بند دستبندم رو جلوی روشویی توالت باز می کردم که خیس نشه، همینطوری و اتفاقی نگاهم تو آینه افتاد به خودم. مثل یه وقتی که نشستی تو مترو(یک در هزار!) و نگاهت اتفاقی میفته به نفر رو به روییت و میبینی زل زده بهت و بعد هردوتون غافلگیر میشین و روتونو برمیگردونین.
هردومون غافلگیر شدیم . هم من، هم اینه. اولش مثل ابله ها همینطوری زل زده بودم به تصویر تو آینه و داشتم تلاش می کردم سردربیارم این کیه که اینقدر قیافه ش اشناست، که تازه بعد پنج ثانیه یا بیشتر از پس ذهنم به خاطر آوردم که «نبوغ! آینه هر چی جلوشه منعکس می کنه تو خودش! تو الان جلوی آینه ای! نتیجتا اینی که تو اینه ست خودتی!» و بعد، انگار که خیالم راحت شده باشه یه نیشخند ملیح تحویل خودم دادم و جرات کردم بیشتر به خودم نگاه کنم.
تازه تازه ها، بعد عمری زندگی، بعد این همه وقت، فهمیدم چرا هر کی برای اولین بار می بیندم خیال می کنه غم دنیا ریخته تو دلم. قیافه م یه جوری بود،نه که واقعا بغض داشته باشم ها، , خداییش بخوام بگم یه ذره هم غصه دار نبودم. ولی فرم کلی صورتم رو که نگاه می کردی نمیتونستی تو دلت با خودت نگی «لاکردار الانه که بزنه زیر گریه».
آدم تا یه مدت خودشو تو اینه ندیده باشه و قیافه خودش یادش نرفته باشه نمی فهمه بقیه از روی قیافه ش چه قضاوتی می کنن در موردش. تجربه ترسناکی بود که خودمو همونطوری که بقیه همیشه میبینن ببینم، نه مثل خودم که همیشه زل می زنم به ترنجی پیوسته ی ابروهام و از همونجا بقیه صورتمو دید می زنم، بلکه به چش یه غریبه.
نتیجه ای که از اون ده دقیقه زل زدنم به خودم تو آینه عایدم شد، این بود که چقدر با چیزی که فکر می کنم به نظر میام فرق دارم!
پ.ن.: این پست، سه تا پیش نویس داشت. سه تاش هم در مورد سه تا موضوع از زمین تا فردوس متفاوت بود. چون احتمالش می رفت که آخرین پست وبلاگم باشه تا بعد کنکور ( که این بار من نمیخوام ترک کنم وبلاگنویسی رو، بلکه اصلا وقت نمی کنم به ترک کردن حتی فکر کنم!) این یکی رو همینطوری و نصفه نیمه سرهم بندی کردم ، و خیلی هم به دلم نَشسته. لااقلش اینه که محض خاطر اصلاح کردن این آبروریزی هم که شده مطمئن باشید بالاخره برمیگردم و آپ می کنم پیناکل رو
