اجازه می خوام از همین تریبون، فخرِ دسته محلمون و همچنین هیات های وابسته بهش رو، بهتون بفروشم.

اولا که امسال مداح قبلی رو شوت کردن بیرون. پارسال با نواهایی همچون «منو ببخش که سرم درد می کنه، منو ببخش کمرم درد می کنه»(!؟) مجبور به تحمل ایشون بودیم در حالی که مداح امسالشون کاملا پیرو نسخه های کلاسیک نوحه ها بوده و چیزای معنی دارِ زیبای قدیمی میخوند که خب، لااقل از روی آهنگ های بنیامین و حامد همایون اسکی نشده بودن. روضه هم نمی خوندن برخلاف پارسال، جیغ هم نداشتیم.

دوما که ساعت یازده و نیم خاموشی می دادن و جمع می کردن می رفتن. ابدا شب ها مزاحم ما نبودن و حتی قبل از یازده هم که صداشون میومد، طبلشون در ابعاد استاندارد شهری بوده و نوازنده طبلشون هم به جز یک شب که داشت به قصد کشت طبل رو میزد، کاملا متین و ملایم می نواخت. دیشب که دیگه اوج عزاداری شون بود، دوازده تعطیل کردن. اگه بدونید چقدر حس خوبیه که آدم بدونه سردسته محلشون انقدر فهمیده ست که مراعات حال همسایه ها رو می کنه. تازه اونم وقتی داره نوحه های قدیمی می خونه که قشنگ و معنی دارن و کسی سرسام نمیگیره ازشون.

سوما که ایستگاه صلواتی های کنار خیابونمون شدیدا کاهش پیدا کردن. یدونه جلوی هر کدومِ مسجد هامون داشتیم و یدونه جلوی فرهنگسرا، و تازه همون دو سه تا هم تو اوج ترافیک یعنی ساعتِ برگشت کارمندا و رفتشون، سماورشونو خاموش می کردن و منتظر می موندن خلوت شه. بعد هم اینکه کنار هر کدوم یک عدد سطل آشغالِ عظیم تعبیه شده بود برای پرتابِ لیوانِ چای و لااقل من که ندیدم میزان آشغالِ تو جوب ها و پیاده رو هامون بیشتر از روز های عادی باشه.

چهارما که اصلا اینطوری نبودن که هرکسی تو خیابون مشکی نپوشیده کسی بهش چیزی بگه یا اذیتش کنه. همونقدر که آدمِ مشکی پوش تو محل تردد می کرد، آدمِ تی شرتِ زرد پوش و مانتوی آبی به تن هم رد می شد و هیچکدوم کاری به کار هم نداشتن. من خودم از اولِ محرم با مانتوی کرم و مقنعه قهوه ای روشن میرفتم سر کار و حتی هدفون هم تو گوشم بود که با توجه به رنگ سفیدش کاملا جلب توجه می کنه، ولی هیچکس حتی بهم بد هم نگاه نکرد. کاملا مسالمت آمیز و مهربون کنار هم می زیستیم.

خیلی ازشون راضی بودم و امیدوارم این روشِ قشنگِ برگزار کردنِ مراسمشون به بقیه محله ها هم سرایت کنه.

+چرا کسی تو دسته ها عموعباس نمی خونه؟ ریتمش به زنجیر زنی نمیخوره گمونم، نه؟ وگرنه از همه اینایی که تا الان شنیدم قشنگ تره! من تنها جایی که شنیدم استفاده ش می کنن محلِ پختِ نذریه.

من برای تمام تصمیم گیری های مهم زندگیم به این صورت عمل می کنم که یه فایل اکسل درست می کنم، به نکات مثبت و منفی و پیامد های احتمالی تصمیمم نمره میدم، نمره ها رو جمع میزنم، یه سری حرکت آماری چرت و پرت روشون انجام میدم، به این نتیجه میرسم که یه راهی منطقا درست ترین انتخاب حال حاضره. بعد فایل رو شیفت دیلیت می کنم، زانوی تفکر به بغل میگیرم و از دلم می پرسم «بزرگوار شما نظرت چیه؟».

مثلا فردای جشن فارغ التحصیلیت خواب مادر جان بهارت رو ببینی که تو حیاط دبستانت, دم در نمازخونه, همونجا که روز جشن شکوفه ها گل به دست نگهت داشت تا عکستو بگیره, وایساده و لبخندی به پهنای صورت رو لب هاشه.

+ پاشیم بریم نوبلی اسکاری سیمرغی چیزی بگیریم شاید بازم بیاد. ها؟